زاداری در محرم یکی از آئین‌های مورد توجه شاهان قاجار به شمار می‌رفت و آن‌ها از این فرصت برای نشان دادن پایبندی خود به شرع و ارادتشان به اهل بیت (ع) استفاده می‌کردند. در عصر قاجار با شروع ماه محرم خیابان‌ها و کوچه و شهر به پرچم‌های سیاه مزین می‌شد و در تهران نزدیک به ۲۰۰ هیات مراسم عزاداری برقرار بود؛ در این میان شاهان نیز همراه با مردمی که رسوم و آداب عزاداری محرم را به جا می‌آوردند مراسم سوگواری برگزار می‌کردند.
مراسم مشعل گردانی هر ساله در شبهای هشتم، نهم و دهم محرم‌الحرام توسط نجفی‌ها و کربلایی‌های مقیم تهران در محله عراقی‌های مقیم پایتخت، واقع در دولت آباد برگزار می‌شود. مشعل‌های حمل شده در این مراسم نمادی از مشعل‌هایی هستند که خیمه گاه اباعبدالله الحسین(ع) را به آتش کشیدند و نواختن گسترده طبل‌ها نیز یادآور نواختن طبل در زمان حمله لشگر یزید و ابن‌زیاد به خیمه‌گاه اهل بیت امام حسین(ع) و اهل حرم است که با صدای بلند نواختن طبل مانع از شنیده شدن صدای ترس، شیون و فریاد زنان و کودکان شوند.
یک نماینده مجلس گفت: اگر ضرورت دارد برخی مراسم‌های امام حسین به صورت حضوری برگزار شود حتماً باید پروتکل‌های بهداشتی رعایت شود وگرنه اشتباهات ما، هم امام حسین را آزار می‌دهد و هم دستاویزی می‌شود که بگویند این هم از عزاداری دینی شما.
در کربلا آدم بی طرف نداریم. هرکس در شمار حسینیان نبود بر آنان بود. کسانی که آینده نگرانه مآل اندیش، در کنار لشکر عمر سعد بودند و حتی یک تیر هم پرتاب نکردند و سنگی هم نزدند باز در شمار قتله نینوا یند و مشمول لعن اولیا. این ماجرا تا همیشه ادامه دارد و نمی‌توان حاشیه نشست و بی طرفی پیشه کرد که فینال زندگی معنوی را برد و باختی بزرگ است که لاجرم دامن گیرمان می‌شود